Poród

1.Płot powinien mieć minimum 120 cm. wysokości tak, żeby maluch nie mógł się na niego wspiąć.

2.Ogrodzenie powinno być pozbawione dziur, którymi maluch mógłby czmychnąć.

3.Furtki powinny być zamykane na klucz (jest to szczególnie ważne jeśli mieszkamy przy ulicy).

4.Pojemnik na śmieci powinien być odpowiednio zabezpieczony, żeby maluch nie miał dostępu do jego zawartości.

5.Wszelkie chemikalia i środki ochrony roślin, a także kosiarki i przyrządy ogrodnicze powinny znajdować się w specjalnie do tego celu zagospodarowanym pomieszczeniu zamykanym na klucz i niedostępnym dla dziecka.

6.Jeśli stosujesz chemiczne środki ochrony roślin nie wypuszczaj dziecka z domu i odczekaj jakiś czas, żeby opary się ulotniły nim pozwolisz mu wyjść się bawić.

7.Pamiętaj o uprzątaniu urządzeń elektrycznych i nigdy nie zostawiaj włączonej kosiarki, lub innego urządzenia jeśli w pobliżu jest dziecko. Podobnie z drabiną, która pozostawiona w jakimś miejscu może skusić malucha, a często wejść jest mu łatwiej niż zejść.

8.Rośliny ogrodowe z igłami, lub kolcami powinny znajdować się z dala od malucha, większe dziecko powinno być nauczone, żeby się do nich nie zbliżać. Są nie tylko kaleczące, ale mogą też spowodować szok i przerażenie u dziecka gdyby zaplątało się w pnącza.

9.Należy uważać, na wodę w ogrodzie, jeśli masz staw lub basen, a nawet oczko wodne zwróć uwagę na to czy dziecko nie pluska się w nim. Pamiętaj, że może utonąć już w 8 centymetrowym zbiorniku! Ta uwaga jest szczególnie ważna gdy przebywasz u znajomych na działce i twoje dziecko może szczególnie upodobać sobie zbiorniki wodne u znajomych.

10.Zamontuj dziecku sprzęty do zabawy, żeby wiedziało, że w ogrodzie ma swoje miejsca do zabaw np. huśtawkę, zjeżdżalnie lub drabinkę.

11.Jeśli twoje dziecko osiągnie już wiek szkolny może zamarzyć o domku na drzewie. Jest to dobry pomysł, o ile domek umieścimy w ogrodzie, na stabilnym drzewie, odpowiedniej wysokości i zachowamy rozsądek. Potem należy pilnować czy dziecko nie wprowadza tam zbyt wielu osób (konar może pęknąć pod ciężarem).

12.Dobrym pomysłem jest zorganizowanie dziecku piaskownicy. Należy pamiętać o zachowaniu w niej higieny (koty lubią tam brudzić) i co jakiś czas wymieniać piasek.

Zobacz również bezpieczeństwo dziecka w domu.

Niemal każdy lek przyjmowany w czasie ciąży może mieć wpływ na rozwój płodu. Dotyczy to także aspiryny, najczęściej nadużywanego bez potrzeby środka leczniczego, występującego osobno lub w połączeniu z innymi lekami przeciwbólowymi. Aspiryna może nasilać plamienie lub krwawienie przez zmianę aktywności płytek krwi, odgrywających ważną rolę w zapewnieniu prawidłowej krzepliwości. Jednak w razie potrzeby ciężarne mogą przyjmować aspirynę w odpowiednich,zaleconych przez lekarza dawkach.

Gdy musisz zażyć środek przeciwbólowy, upewnij się, czy nie zawiera aspiryny. Leków z aspiryną powinnaś unikać do momentu potwierdzenia przez prowadzącego ciążę lekarza, ze dany preparat jest bezpieczny. Kobieta ciężarna, decydując się na przyjęcie jakiegokolwiek środka leczniczego, nawet takiego,który jest łatwo dostępny i wydawany bez recepty, powinna dokładnie przeczytać dołączona do niego ulotkę a także skonsultować się z lekarzem.

Więcej informacji na aspiryna w czasie ciąży.

Teraz można już wprowadzić do menu dziecka soczki. Zasada jest podobna – należy zacząć od małych ilości (ok. 50 ml), stopniowo zwiększając. Nie wolno jednak podawać zbyt dużej ilości soczków, ponieważ dziecko może odmówić wówczas przyjmowania innych posiłków. Dr hab. med. Hanna Szajewska z Kliniki Gastroenterologii i Żywienia AM w Warszawie ostrzega, że nadmierne spożywanie soków może prowadzić również do bólu brzuszka, wzdęć, biegunki, może też niekorzystnie wpływać na ząbki. Soczki należy dobierać bardzo starannie – muszą one być wyprodukowane zgodnie z normami dotyczącymi żywienia niemowląt i małych dzieci. Łatwo to sprawdzić sprawdzając czy dany soczek ma atest Instytutu "Centrum Zdrowia Dziecka" lub Instytutu Matki i Dziecka.

Po około miesiącu od wprowadzenia papek jarzynowych, należy wprowadzić gotowane mięsko. Jest ono niezastąpionym źródłem żelaza, białka i minerałów. Na początku mięsko należy gotować osobno, a nie razem z warzywami (rosoły mogą powodować alergię). Mięsko musi być chude i delikatne, np. drobiowe lub z królika. Raz w tygodniu zamiast mięska można dodać do zupy rybę. W kolejnych miesiącach do zupki można wprowadzać coraz to nowe warzywa, np. pomidora czy fasolkę szparagową. Jednocześnie można wprowadzać do menu dziecka kolejne owoce, typu kiwi czy banan. W ósmym miesiącu można wprowadzić dziecku żółtko jaja kurzego. Należy jednak podawać nie więcej niż po pół żółtka co drugi dzień. Jajo oczywiście musi być ugotowane.

Dziecku warto również podawać kaszki bezglutenowe (ryżowa i kukurydziana), biszkopty bezglutenowe czy chrupki kukurydziane. W 10-11 miesiącu życia można podawać dziecku jogurty. Najlepsze są jogurty naturalne. Do jogurtów można samemu dodać owoce. Można też dać dziecku kefir. W tym czasie zupek już nie należy miksować, warzywa lepiej jest dobrze rozgnieść widelcem, tak aby dziecko skłonić do gryzienia i aby mogło wyczuć poszczególne składniki. Od 10 miesiąca warto dziecku podawać obiad dwudaniowy, a warzywa powinny znajdować się zarówno w zupce, jak i w drugim daniu. W okolicach roczku można już całkowicie zrezygnować z papek na rzecz „prawdziwych” dań.

ciąża prawidłowa powinna trwać 40 tygodni, lecz tylko nieliczne dzieci rodzą się dokładnie w tym terminie. Około 5% porodów to porody przedwczesne. Dzięki wielkiemu postępowi w dziedzinie intensywnej opieki nad noworodkami można obecnie uratować wiele wcześniaków, które w przeszłości miały niewielkie lub zgoła żadne szanse przeżycia. Mimo to im dłużej uda się podtrzymać ciążę zagrożoną przedwczesnym porodem, tym lepiej dla dziecka.

Badania diagnostyczne:

Przez całą ciąże kobieta powinna pozostawać pod stałą kontrolą lekarza lub położnej. Regularne badania obejmują analizę moczu, glukozy we krwi w celu wykrycia cukrzycy ciężarnych oraz pomiar ciśnienia we krwi. W czasie kontroli kobieta powinna przedstawić lekarzowi i omówić z nim wszystkie swoje problemy nawet te najmniejsze. Jeżeli zachodzi podejrzenie zakażenia lub innych powikłań, konieczne bywają badania dodatkowe, takie jak posiewy, badanie krwi, badanie ultrasonograficzne i monitorowanie płodu.

Niektórzy młodzi rodzice zbyt rzadko rozmawiają ze swymi małymi dziećmi, sądząc, że póki malec nie zacznie mówić, nie ma to większego sensu. Tymczasem już od pierwszych chwil życia głos rodziców jest dla dziecka najlepszym środkiem uspokajającym, usypiającym, zachętą do uśmiechu, zabawy, wreszcie... do wypowiadania pierwszych słów. Daje mu poczucie bezpieczeństwa, spokoju i miłości, co jest niezwykle ważne dla jego rozwoju psychicznego.

Psycholodzy uważają, że rodzice, którzy od początku dużo mówią do swych dzieci, nawiązują z nimi w ten sposób silny kontakt emocjonalny. W takich rodzinach dorośli i dzieci łatwiej w przyszłości znajdują wspólny język, nawet w trudnym okresie dojrzewania. Dzieci, przyzwyczajone do tego, że w domu jest ktoś, z kim można pogadać, kto wytłumaczy i poradzi, w razie kłopotów szkolnych czy sercowych najpierw zwracają się o pomoc do rodziców.

Niestety, stale rośnie liczba dzieci, które u progu szkoły posługują się bardzo ubogim słownictwem, lub wręcz są opóźnione w rozwoju mowy. Mają one trudności w kontaktach z dorosłymi i z rówieśnikami. Za mało się z nimi w domu rozmawia, a tym samym pozbawia okazji do ćwiczenia płynności wypowiedzi, formułowania myśli i wniosków. Stąd też w grupie są nieufne i zamknięte w sobie. Na ogół takim dzieciom pod względem materialnym niczego nie brakuje, tyle że rodzice, zajęci własnymi sprawami, nie mają dla nich czasu. Ich stałym towarzyszem jest telewizor, odtwarzacz wideo lub magnetofon. Wprawdzie mogą one mieć bogaty zasób stów i przemyśleń, cóż z tego, skoro nie potrafią ich przekazać. Potem w szkole miewają złe oceny z wypowiedzi ustnych, a ich trudności z wysławianiem pogłębiają się.

Dzieci, które od małego uczy się trudnej sztuki prowadzenia rozmowy, wyrastają zazwyczaj na osoby „wygadane". Ich słownictwo jest bogate, a wypowiedzi płynne i przyciągające uwagę. Takie dzieci na ogół bywają śmiałe i pewne siebie, gdyż kontakt z otoczeniem nie wywołuje w nich przerażenia.

Słownictwo staje się bogatsze i najlepiej rozwija się umiejętność mówienia wtedy, gdy dzieci mają możliwość częstego wypowiadania się, słuchania, zadawania pytań oraz przebywania z dorosłymi. Życie codzienne na każdym kroku podsuwa możliwość kształtowania osobowości dziecka i uczenia go zasad postępowania w określonych sytuacjach. Zabieranie dziecka wszędzie tam, gdzie może obserwować poczynania dorosłych i uczestniczyć w rozmowie, zachęcanie go do opowiadania, np. jak minął dzień w przedszkolu, a nawet organizowanie mu zabawy, np. w sklep, w teatr, w wizytę na poczcie i u lekarza, to wszystko jest znakomitą okazją do nauki nowych wyrazów, zwrotów, nabywania ogłady i umiejętności porozumiewania się z nieznanymi ludźmi. Poświęcajmy zatem dzieciom jak najwięcej czasu i uwagi, choć okres, kiedy pytają o wszystko niemal bez przerwy, jest prawdziwą lekcją cierpliwości. Jeżeli jednak ją przejdziemy, zaprocentuje to później, kiedy z własnym synem czy córką będziemy mogli porozmawiać jak równy z równym.